11 juli-boodschap
Terwijl we in België de stuiptrekkingen van het onwerkbare Belgische model meemaken, stevenen andere landen af op ingrijpende veranderingen. Het Baskische parlement organiseert in oktober een referendum over de onafhankelijkheid van Baskenland. De Spaanse autoriteiten hebben zich altijd met hand en tand verzet tegen een dergelijk referendum, maar de Basken lijken zich weinig aan te trekken van de dreigende taal uit Madrid. En ze zijn vastbesloten om door te zetten. Intussen maken ook de Schotten – die net als de Basken al over een autonomie beschikken die qua bevoegdheden en fiscale middelen verder reikt dan de Vlaamse – zich klaar voor een volksraadpleging over onafhankelijkheid.
 
En dan is er – nu we het toch over referenda hebben – nog het Ierse veto tegen het Verdrag van Lissabon, een opgepoetste versie van de beruchte Europese Grondwet die eerder in Nederland en Frankrijk sneuvelde in een volksraadpleging. Hoed af voor de Ieren. Ze hebben generaties lang gevochten voor hun vrijheid en zijn niet van plan die zomaar op te geven voor een utopisch of denkbeeldig Europees burgerschap. Ze passen voor een blauw keurslijf met gouden sterren. Ze hebben gelijk. Dit is niet het Europa van de burgers. Dit is niet het Europa dat de mensen willen. Het Europa van Verhofstadt en co. is een Europa naar Belgisch model. Geen wonder dat zoveel mensen er hun neus voor ophalen. Het Europa van de Eurocraten, een bureaucratische en centraal bestuurde moloch met nauwelijks democratische legitimiteit, dreigt een creatie van dokter Frankenstein te worden en roept in heel Europa steeds meer afwijzende reacties op.
 
Van het democratische deficit in Europa naar het democratische deficit in België is maar een kleine stap. Vorige week betoogde de (progressieve) Gravensteengroep nog dat de politieke crisis in België in feite “een crisis van de democratie†is. “De (Vlaamse) meerderheid kan haar democratische visie op het toekomstige beleid niet realiseren. Zij wordt voortdurend afgeblokt door de (Franstalige) minderheid, die nochtans in de wetgeving ruime bescherming geniet. (…) Dit België ter discussie stellen, lijkt ons een daad van democratisch verzet.†Nagels met koppen. Wij zeggen het al jaren.
 
Zelfs bij de blauwe volbloedbelgen begint er stilaan een lampje te branden. “De Franstaligen hebben nog altijd niet begrepen dat ze niet overal ‘neen’ tegen kunnen blijven zeggen. Op termijn zal de wet van het getal altijd doorwegen,†waarschuwde Karel De Gucht. Hij voegt er nog aan toe dat “het (Belgische) systeem niet kan functioneren als de minderheid vindt dat zij gewoon voor alles een vetorecht heeft. In een democratie heeft ook de meerderheid rechten.†Klopt, maar blijkbaar niet in België. In Het Laatste Nieuws (7 juli) vatte journalist Luc Van der Kelen het mooi samen: “In de staat België zijn Franstaligen en Vlamingen met handen en voeten aan elkaar gebonden. Alleen de splitsing van het land kan daar een einde maken.†Inderdaad, zo simpel is dat. Er is geen Belgische oplossing meer mogelijk. De enige oplossing om uit de totale impasse te geraken is de boedelscheiding. Dat zullen de meeste Vlamingen intussen wel begrepen hebben…
