VB eist volksraadpleging over de toekomst van EU

Voorzitter, beste collega’s

Wat wij hier vandaag bespreken, het Europees Stabiliteitsmechanisme – het zogenaamde ESM-verdrag -, is niet niks. En toch, als ik terugdenk aan de Senaatscommissie vorige week, en als ik van mijn collega Alexandra Colen hoor dat eergisteren in de Kamercommissie Buitenlandse Betrekkingen het ESM-verdrag er op amper 20 minuten werd doorgejast, dan lijkt het inderdaad om een fait divers te gaan. Alle partijen vinden het blijkbaar zelfs amper een stevig debat waard, behalve het Vlaams Belang.

Voorzitter, collega’s,

Om te beginnen is de term ‘Stabiliteitsmechanisme’ natuurlijk een zwaar eufemisme. Het woordje ‘stabiliteit’ is een schoolvoorbeeld van Orwelliaanse newspeak. Door de EU-technocraten in Brussel wordt voortdurend over ‘stabiliteit’ gesproken. ‘Eurobonds’ noemt men ‘stabiliteits-obligaties’ en Europese belastingen heten nu ‘financiëletransactie-belastingen’. Deze orwelliaanse taal moet verhullen dat het gaat om de verdere uitholling van de soevereiniteit van de Europese natiestaten.

Eigenlijk zou het verdrag dat wij hier vandaag bespreken moeten heten:

‘Europees soevereiniteitsdiefstalmechanisme om van Europa een transferunie naar Belgisch model te maken die miljarden belastinggeld op antidemocratische wijze van Noord naar Zuid versluist’. Oké, het is misschien een lange naam, maar het is tenminste een eerlijke naam die de lading dekt. Men noemt het ook wel een ‘permanent noodfonds’. Het feit dat men om de euro overeind te houden dient over te gaan van ‘tijdelijk’ naar ‘permanent’, typeert de mislukking van de postmoderne dictatuur die Europese Unie heet.

 

Maar laten we beginnen bij het begin door onszelf af te vragen waarom een dergelijk verregaand ‘Mechanisme’ – ik weiger het postmoderne en perverse modewoord ‘Stabiliteit’ te gebruiken – in het leven wordt geroepen. “De crisis, natuurlijk!”, hoor ik iedereen roepen. “De éurocrisis!”, durft men het zelfs te noemen. Dat weet ondertussen iedereen wel. Maar waarom is die eurocrisis er? Dàt is de hamvraag. En wanneer die vraag wordt beantwoord, hetzij door de mainstream media, hetzij door de vele eurofiele politici, draait men de Europese volkeren een rad voor de ogen. Ja, men jaagt de Europese volkeren zelfs op platpopulistische en leugenachtige wijze angst aan. Omdat men goed genoeg wéét dat de euro zélf de hoofdoorzaak is van de economische crisis. Omdat men te trots en te laf is om toe te geven dat de invoering van de euro, alsook de ondemocratische totstandkoming van de politieke unie die een dergelijke eenheidsmunt vereist, een schromelijke vergissing was. En omdat men als de dood is voor de stem van het volk die deze vergissing keihard zou afstraffen, zoals allicht in september in Nederland zal gebeuren.

 

Zonder eengemaakte unie met eenheidsmunt, zo luidt de mantra van de eurofielen, de eurocraten, de europaten, de eurofederalisten en de euronationalisten, zou het allemaal nog veel erger zijn geweest. Groteske spookbeelden en doemscenario’s worden op de bevolking losgelaten. De Van Rompuys en de Verhofstadts van deze wereld zetten daarbij de toon.

Zonder de euro en de EU, zo luidt hun dogma, zouden we een crisis zoals in de jaren dertig hebben gekend. Dat vandaag verschillende Europese landen die noch de euro hebben, noch deel uitmaken van de Unie, zoals Zwitserland en Noorwegen, het economisch veel beter doen en veel minder last hebben van de crisis, vegen ze onder de mat.

Zonder de euro en de EU, zo luidt het dogma, zou zelfs de vrede in Europa op de helling komen te staan. Woorden als ‘chaos’ en ‘oorlog’ waren nooit zo aan inflatie onderhevig als vandaag. Men doet net alsof we in het Europa van vóór het verdrag van Maastricht van 1993 allemaal in berenvellen rondliepen en in grotten woonden. Het simplistische bedrog luidt: de wereld is groot en alle Europese landen zijn klein, er is sprake van globalisering en we kunnen alleen overleven als we samen één worden; doen we dat niet, dan gaan we ten onder en worden we weer net zo arm als vóór de invoering van de euro.

Maar waren we dan arm voor de invoering van de euro? Integendeel! De euro heeft ons juist geld gekost, zoals het onderzoek van de Nederlandse PVV heeft aangetoond. Nooit is het Europa meer voor de wind gegaan dan in de jaren vóór de invoering van de euro.

De euro-elites zijn verblind door zelfbedrog. Ze doen aan hopeloze bangmakerij en verkrachten de democratie van de natiestaten om koste wat het kost hun zinkende EU-schip te redden. De EU dient men derhalve niet ondemocratisch te noemen, maar zelfs antidemocratisch. Niet het nationalisme is een gevaar, met wel het euronationalisme.

 

Voorzitter, collega’s

Het mechanisme is me heel duidelijk: de Europese volkeren werd en wordt op ondemocratische wijze een eenheidsmunt en een politieke Europese Unie door de strot geramd, en wanneer dit logischerwijs niet werkt, wordt erop gehamerd dat de enige oplossing méér EU is. Er wordt ons verteld dat we de crisis énkel kunnen oplossen door georganiseerde solidariteit tussen de lidstaten, waarbij er een economische, fiscale én politieke unie nodig is. Méér Europese Unie om de eenheidsmunt te redden, dat betekent bijvoorbeeld de zogenaamde euro-obligaties, en dat verschrikkelijke ESM-verdrag waarover wij het hier vandaag hebben.

 

Voorzitter, collega’s,

Het afgezaagde riedeltje dat de oplossing voor de eurocrisis méér Europese Unie vereist, was de list van Jean Monnet en de allereerste theoretici van de Europese Unie. Zij dachten:

“We moeten beginnen met economische samenwerking, waar niemand op tegen kan zijn, en uiteindelijk dwingt dat de landen op termijn om een politieke unie te vormen.”

Dat is de strategie geweest, dat is de val geweest en daar zitten we nu middenin. Iedereen is erin getrapt en trapt er vandaag met dit ESM-verdrag opnieuw in. Iedereen gelooft het sprookje, behalve natuurlijk het Vlaams Belang.

Sinds het Verdrag van Maastricht in 1993 is er een sluipend proces op gang gekomen waarbij de Europese instituties steeds meer macht naar zich toe trekken. Onder het mom van ‘nooit meer oorlog’ en dergelijke zijn de euro-elites begonnen de nationale soevereiniteit naar zich toe te halen. Hannes Swoboda, de Oostenrijkse leider van de socialisten en democraten in het Europees Parlement zei zopas letterlijk: “Nederland heeft al lang geen soevereiniteit meer.” Dat geldt jammer genoeg ook voor België en dus voor Vlaanderen, en het ESM-verdrag is een nieuwe gigantische stap in dat proces van machtsoverdracht.

 

Voorzitter, collega’s,

De crisis vandaag is niet louter economisch, ze is ook politiek. Want voor een politieke federatie heb je een volk en een politieke ruimte nodig, en die zijn er simpelweg niet.

De Europese Unie is een peperdure bureaucratie die op zoek is naar een natie. De eurocraten spelen daarom een staat na met een vlag, een volkslied, een president en een parlement. Allemaal het theater van de illusie om te verhullen dat dé Europese taal niet bestaat, dus ook niet dé Europese cultuur of hét Europese volkskarakter.

De politieke vorming die we in Europa aan het krijgen zijn kan dan ook nooit een democratische vorming zijn.
Ik geef een voorbeeld: tegenwoordig staat ene Olli Rehn in de belangstelling. Wie is Olli? Olli is een Fin. Hoe komt het dat Olli zoveel macht heeft? Dat komt omdat Olli Eurocommissaris is. Waarom wachten we in spanning op Olli’s signalen? Omdat hij beslist over geld, en omdat hij boetes kan uitdelen. Maar heeft ons volk op Olli gestemd? Nee. Toch heeft Olli macht over ons. Hoe komt dat dan? “Omdat hij,” zo schrijft de Nederlandse euroscepticus Leon de Winter, “al vroeg in de gangen van de Europese mythologie rondwaarde”. Hij is het prototype van de eurocraat die achtereenvolgens in de Raad van Europa, het Europees Parlement en de Commissie Barroso I zat. Tussendoor was hij ook nog hoogleraar Europese Studies.

In al die jaren heeft hij samen met andere Olli’s een eigen ideologie ontwikkeld, namelijk dat het Europese project koste wat het kost moet worden gered. Geld doet er niet toe. In eurofiele kringen toegeven dat het project heeft gefaald, is hetzelfde als zelfmoord plegen. Dus gaat iedereen verder op de ingeslagen weg en worden er bijkomende miljarden aangesleept, bijgedrukt of virtueel gecreëerd om de feiten ondergeschikt te maken aan de fictie dat de Zweedse cultuur in een politieke Unie verenigbaar is met de Griekse of Italiaanse. De eenwording van Europa is heilig en niemand vraagt zich nog af of een vreedzaam en welvarend Europa, waar het Vlaams Belang voorstander van is, niet beter is gediend met een eenheid in verscheidenheid, zonder gemeenschappelijke munt en zonder opgelegde solidariteit in de vorm van allerhande zogenaamde ‘stabiliteitsmechanismen’, zoals dit ‘permanente noodfonds’.

 

Jean-Claude Juncker, voorzitter van de Eurogroep, heeft in één citaat treffend de werking van de Europese Unie beschreven. Ik citeer:

“Wij beslissen iets. We brengen dat dan in het midden en wachten enige tijd om te zien wat er gebeurt. Volgt er geen misbaar, breekt er geen opstand uit – want de meesten begrijpen toch niet wat er werd beslist – dan gaan we weer wat verder. Stap voor stap, tot er geen terugkeer meer mogelijk is.” Einde citaat.

Het illustreert perfect de lichtzinnigheid waarmee hier nu ook met dit ESM-verdrag wordt omgesprongen. Dit in schril contrast trouwens met Nederland, waar het debat al maanden in alle hevigheid woedt en een essentieel onderdeel uitmaakt van de verkiezingen in september. Er is immers een machtsgreep van historische omvang gaande, en dit zogenaamde ‘Europees Stabiliteitsmechanisme’ is daar op dit moment de exponent van.

Deze machtsgreep wil het Vlaams Belang koste wat het kost tegengaan. Culturen en identiteiten in Europa zullen diepgaand blijven verschillen, daar is niets verkeerd mee en daar veranderen Europese vlag en Europese president niets aan.

 

Voorzitter, collega’s,

De invoering van de EU en de euro zijn fatale vergissingen. Je hoeft geen helderziende te zijn om het nakende einde van de euro te voorspellen. Daarvoor volstaat een simpele markteconomische analyse. Een gemeenschappelijke munt is per definitie een crisismunt. Europa is toe aan een nieuwe monetaire ordening, de huidige pakketten van reddingsmaatregelen en het huidige ESM stellen dat moment alleen maar uit.

De Europese Economische Gemeenschap (EEG) was een uitstekend vehikel, maar door de invoering van de euro werden de budgetten van de betrokken landen aan elkaar gekoppeld, dus ook de overbestedingen. Hoezeer we de kunstmatige staat België ook verachten en willen opdoeken – en dus ook geen Belgische Frank willen -, moeten we toegeven dat de euro het meest roekeloze experiment uit de geschiedenis van het geldverkeer is. Muntunies (zoals er vroeger bijvoorbeeld de ‘tijdelijke Noordse muntunie’ van de Scandinavische landen was) kunnen slechts bestaan als wisselkoersunies, waarbij de eigen nationale munten niet worden opgeheven. Dan ligt immers de verantwoordelijkheid voor de interne waarde van het geld voor de volle honderd procent bij de individuele staten en hun centrale banken. Dat gold trouwens ook voor de EEG die in 1979 de ECU invoerde, een Europese rekeneenheid die bedoeld was om wisselkoersen vast te leggen én als basis voor het verkeer tussen de verschillende banken. Staat en munt laten zich immers niet zomaar scheiden. Het is de enige mogelijkheid om nationale welvaart (basisvoorwaarde voor democratie) te koppelen aan Europese of mondiale integratie. Zonder een stabiele munt waarvoor elk land individueel verantwoordelijk is, hoeft men geen gestage economische groei te verwachten. Alleen met een nieuw en verbeterd Europees Monetair Stelsel (EMS), analoog aan het pre-eurotijdperk, kan Europa zijn toekomst veilig stellen en zich vlot in de wereld(economie)van de 21ste eeuw inschrijven.
Bovendien kunnen culturele identiteiten niet worden weggevaagd door ambtelijke decreten vanuit Brussel. Het Vlaams Belang verwerpt het ‘Eén Europese munt, Eén Europees Rijk en Eén Europese leider-principe’. Het Vlaams Belang is fel pleitbezorger van een vreedzaam en welvarend maar ook divers Europa, omdat precies deze laatste eigenschap voor welvaart heeft gezorgd.

 

Voorzitter, collega’s,

Zoals ik in de commissievergadering heb aangetoond is het ESM de ‘nieuwe dictator van de Europese Unie’. Het is in feite ‘een monetaire staatsgreep’ van meer dan 24 miljard, die de eurocrisis absoluut niet zal oplossen. Olijke Olli over wie ik het had, zei afgelopen maandag al de deur open te zetten voor dirécte steun van het ESM aan banken. Het wordt dus nóg erger.

Wat het Vlaams Belang betreft is de kiezer aan zet. De kiezer moet kunnen beslissen of de sleutel van de Belgische schatkist aan de Europese Unie wordt overhandigd. Er moet een referendum worden gehouden over het ESM-verdrag, maar ook over de toekomst van Europa. Het Vlaams Belang gelooft immers niet in hoe de Europese Unie tot stand is gekomen. Wij geloven in een welvarend en vreedzaam Europa van vrije naties met vrijhandel, zoals dat in het verleden bestond. Want de meerderheid van de mensen wil geen politieke Europese transferunie naar Belgisch model. Ze willen geen overdracht van soevereiniteit aan een ondemocratisch en oncontroleerbaar instituut dat landen overeind moet houden die er zelf een zootje van hebben gemaakt. Ze willen niet dat Vlaanderen een provincie wordt in een Europese superstaat. Ze willen, net zoals het Vlaams Belang, een verenigd maar vrij Europa met een soevereine Vlaamse Republiek. En ze willen niet dat we met dit nieuwe ‘permanente noodfonds’ een blanco cheque van 24 miljard euro ondertekenen om eurolanden te spekken die hun eigen broek niet kunnen ophouden terwijl onze eigen belastingbetalers tegelijkertijd worden uitgeperst met lastenverzwaringen en bezuinigingen. Overigens is bij deze zogenaamde PIIGS-eurolanden gisteren ook nog Cyprus toegevoegd. De vraag is niet of de euro valt, de vraag is slechts wanneer.

Het Vlaams Belang zegt dan ook stellig ‘neen’ aan de Europese Unie en ‘neen’ aan de ratificering van dit verdrag.