De Brusselse volksvertegenwoordigers van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie hebben een prioriteitenlijst opgesteld. De tekst die de Brusselse meerderheidspartijen naar voor brengen is in meerder opzicht ontgoochelend.
 
In heel de prioriteitenlijst wordt met geen woord gerept over de drugproblematiek; laat staan dat het Verenigde College ook maar enige beleidsdaad op vlak van preventie voorstelt. Ofwel interesseert de hele problematiek hen gewoonweg niet, ofwel hebben ze de strijd opgegeven. Maar beide mogelijkheden zijn even verwerpelijk.
 
Het College moet maar eens duidelijke keuzes maken: ofwel treedt men categoriek op tégen drugs, tegen cannabis, tegen faciliteiten voor xtc-junkies; ofwel blijft men hetzelfde aanmoedigingsbeleid van de voorbije jaren voeren. Maar, als er bij de drugproblematiek één spreekwoord is, dat wel degelijk van toepassing is; dan is het wel : “Zachte heelmeesters maken stinkende wonden !â€
 
Het totaal ontbreken van ook maar enig antidrugsbeleid is blijkbaar een vereiste voor een meerderheid waar groenen en socialisten het hoge woord voeren.
 
Tweede vaststelling : De nieuwe Brusselse bewindsploeg heeft de ambitie om, en we citeren: “de Brusselse ziekenhuizen te voorzien van kwalitatief hoogstaand verzorgingspersoneel, vooral via de financiering van specifieke en aangepaste vormingen met het oog op de tweetaligheid van de ziekenhuisdiensten die in contact staan met de patiënten†.
Vlaams Belang merkt op dat het college van meet af aan te kennen geeft dat het zal volharden in de boosheid. De taalwetten bepalen immers dat personeel dat wordt aangeworven door openbare ziekenhuizen voorafgaandelijk aan de aanwerving, dient te beschikken over een taalbrevet. Tweetalig personeel betekent iets heel anders dan “tweetalige dienstenâ€.
In de marge daarvan merken we op dat het Verenigd College bijzondere aandacht zal schenken aan de financiering van “het sociaal tolkenâ€, gezien het grote aantal verschillende talen in de Brusselse ziekenhuizen. Dit is echt wel het toppunt! Nergens maakt men van het toepassen van de taalwetgeving in de ziekenhuizen een prioriteit. Nergens geeft men de Nederlandstaligen ook maar enige garantie op enige verbetering in de ronduit schandalige dagdagelijkse overtredingen van de taalwetgeving. Maar tolken naar het Arabisch, Russisch, Swahili en dies meer, is blijkbaar wel een prioriteit.
De Brusselse meerderheid behandelt de Brusselse Vlamingen al lang niet meer als tweederangsburgers. Ze zijn intussen verworden tot vijfde- of zesderangsburgers. Het is dan ook ronduit schandalig dat sommige Nederlandstalige partijen zonder enige gêne hun fiat durven te geven aan dit verwerpelijke prioriteitenakkoord.
 
 
 
