Kris Peeters ontvlucht verantwoordelijkheid
Vlaams minister-president Peeters ontvlucht zijn verantwoordelijkheid inzake de staatshervorming. Zijn benadering is ronduit ontgoochelend.
Ondanks het feit dat Peeters het Franstalig afwijzingfront aan den lijve heeft ondervonden, pleit hij nog steeds voor het verder zetten van de “gemeenschapsdialoog†om tot een concreet resultaat te komen. Hij heeft zelf toegegeven dat van het “communautaire luik†van het Vlaams regeerakkoord niets in huis is gekomen. Met zijn pleidooi om na de verkiezingen opnieuw een dialoog op te starten, creëert Peeters enkel een illusie. De “Grondwettelijke Kamer†die Peeters voorstelt om tot een staatshervorming te komen, en die moet bestaan uit parlementsleden van de federale en regionale parlementen, bestaat overigens al en heeft een naam : de Belgische Senaat. Die “Grondwettelijke Kamer†heeft wat dat betreft evenmin wat dan ook gerealiseerd. Het zo geroemde eerste pakket van de staatshervorming ligt er onder een dikke laag stof te verkommeren.
Peeters wacht nu, naar eigen zeggen, op “serene omstandigheden†om tot een evenwichtige staatshervorming te komen. Het Vlaams Belang wil er de minister-president alleen maar op wijzen dat de resoluties van het Vlaams Parlement in maart 1999 gestemd zijn… Hopen op “serene omstandigheden†is hetzelfde als wachten op Godot.
Wachten op een staatshervorming heeft Vlaanderen al veel te veel tijd gekost. Voor het Vlaams Belang moet Peeters zijn conclusies trekken. In plaats van verder te strompelen van “gesprek†naar “dialoogâ€, moet Peeters als huidig – en als het van CD&V afhangt wellicht ook de volgende – minister-president resoluut de kaart trekken van de Vlaamse autonomie en zelfs van de Vlaamse onafhankelijkheid. Er kan nog maar één dialoog plaatsvinden, en dat is die van de Belgische boedelscheiding. Dat hebben de twee voorbije jaren afdoende bewezen.
