Multicultureel masochisme bij het CGKR
Het Jaarrapport 2008 van het CGKR, dat Filip Deman – kamerlid van het Vlaams Bealng – zorgvuldig onder de loep nam, stelt men onder meer dat: “Het aantal toestromende vreemdelingen heeft een historisch hoog peil bereikt. In 2007 werden iets minder dan 110.000 buitenlandse immigraties geregistreerdâ€. Een kleine helft daarvan komt van buiten de Europese Unie (ruim de helft als men de asielzoekers meetelt). Bijna de helft van de visums (47%) wordt toegekend op basis van de zogeheten gezinshereniging (eigenlijk gezinsvorming, die blijkbaar altijd hier moet plaatsvinden). De top 5 van landen met ‘gezinsherenigers’ wordt gevormd door Marokko, Turkije, Algerije, Tunesië en Ghana. Slechts 15% van de immigranten krijgt een visum als werknemer.
Deze massale immigratie volstaat echter niet voor het CGKR, vele tientallen ‘aanbevelingen’ moeten het aantal vreemdelingen nog vergroten. Zo pleit het Rapport op blz. 50 tegen het repatriëren van illegalen die aan ziektes zoals AIDS lijden, omdat ze in hun land onvoldoende medische hulp kunnen krijgen. Concreet gevolg van deze aanbeveling zou zijn dat bijna iedereen van de 40 miljoen AIDS-lijders in de wereld die er in slaagt ons grondgebied te betreden, hier mag blijven. Zelfs criminele illegalen en terroristen mogen volgens het Centrum niet teruggestuurd worden indien zij risico’s lopen in hun herkomstland. Dus ook hier: iedere crimineel of terrorist die er in slaagt ons grondgebied te betreden, moet volgens het CGKR kunnen blijven. Of multicultureel masochisme op zijn best. Nog een aanbeveling (blz. 88) stelt dat regularisatie moet vergemakkelijkt worden wanneer een vreemdeling “het centrum van zijn affectieve, sociale en/of economische belangen in België heeft gevestigdâ€.
Inzake naturalisaties beveelt het CGKR aan om de voorwaarde van integratiebereidheid te laten vallen (blz. 97) omdat die “een gevaar van willekeur inhoudtâ€. Net zo verzet men zich (blz. 108) tegen twee wettelijke voorwaarden voor ‘gezinsherenigers’: voldoende huisvesting en de aansluiting bij een mutualiteit. Ook voorstellen om bij ‘gezinshereniging’ integratiebereidheid en voldoende bestaansmiddelen te eisen, vinden geen genade bij het Centrum. Voorts zijn systematische controles naar schijnhuwelijken en het intrekken van de verblijfsvergunning na ontbinding van zo’n huwelijk ook al uit den boze (blz. 120). De boodschap van het Centrum is dus duidelijk: mèèr immigratie, mèèr regularisatie en mèèr naturalisatie.
Dat onze identiteit daardoor dreigt te verdwijnen, is voor deze multikulprofeten geen punt en wellicht zelfs de bedoeling. Het Vlaams Belang ziet dat anders: dit is ons land en moet dat ook blijven.
PS: dat het CGKR groot voorstander is van de aansluiting van Turkije bij de EU blijkt uit de tabel “geregistreerde immigraties†waar Turkije niet geplaatst wordt in Azië, maar in de “groep van Europese landen buiten de EUâ€. Moslims uit Anatolië zijn volgens het Centrum dus Europeanen. Beschikt het CGKR niet over een atlas? Of poogt men de niet-Europese immigratie te minimaliseren?
