Financiële crisis en hypocrisie

In de Senaatscommissie Financiën vond verleden week een debat plaats over de financiële crisis en de aanpak ervan door de regering-Leterme. Leterme, in een vorig leven boekhouder bij het Rekenhof, garandeert dat niemand de dupe zal worden van het schandalige management van Fortis en Dexia. De staat pompt dus enkele miljarden euro in die twee banken. Terwijl voor de Fortis-top riante vertrekpremies worden voorzien, blijft het voor de gewone spaarder onzekerheid troef.

Wellicht omdat ze niet wilden onderdoen, lieten ook de socialisten zich deze week van hun meest hypocriete kant kennen. In de marge van het Belgische bankschandaal hield SP.A-voorzitter Caroline Gennez een pleidooi voor het beperken van de toplonen bij ondernemingen die in handen zijn van de overheid. Terecht overigens, ware er natuurlijk niet het feit dat uitgerekend voormalig SP.A-senator en Fortis-topman Herman Verwilst een vertrekpremie van vijf miljoen euro opstreek toen hij enkele dagen geleden de laan werd uitgestuurd. En is ook Jannie Haeck – als NMBS-baas goed voor een jaarwedde van 508.000 euro – geen partijgenoot van Gennez?

Het doet ons denken aan de uitspraak van Helmut Kohl: “Het is makkelijker een hond voorbij een hotdogkraam te loodsen dan een socialist voorbij een pak centen”.
Dacht u dat het daarbij blijft. Vergeet het. Neem nu de Raad van Bestuur van Dexia. Deze raad is volgestouwd met ‘democratische’ politici van allerlei kleur. En ook daar kent de graaicultuur geen grenzen. De raad kwam in 2006 zevenmaal bijeen. Gezien er buiten de normale bezoldigingen ook presentiegelden (2000 euro per vergadering) uitbetaald worden, bedroeg de presentiegraad 85%. De raad heeft “zichzelf” ook de bevoegdheid gegeven om ”de praktische modaliteiten voor deze bezoldiging en de toekenning ervan uit te werken”. Zeg maar, zichzelf riant bedienen.

Enkele bekende profiteurs die zetelen in de raad van Dexia:

Jan Renders,  algemeen voorzitter van het ACW, was goed voor 32000 euro. Dat maakt dat de man met 5.333 euro per vergadering naar huis gaat. Dat zijn 213.333,-oude franken voor enkele uurtjes “zwaar” vergaderen.

Nog erger is het gesteld met Francis Vermeiren (Open VLD). De cumulerende burgemeester van Zaventem is tevens Vlaams volksvertegenwoordiger en bestuurder van vennootschappen. Bij Dexia heeft de man een vaste en een variabele bezoldiging. Bovendien passeert hij aan de kassa als lid van het Strategisch Comité en nog eens als lid van het Benoemingscomité. Voor dit alles kreeg de man 40.000 euro uitbetaald. Per vergadering is dat 228.571,-bfr.

Andere armoezaaiers-politici die hun rekeningen zien aanvetten zijn: Frank Beke (alweer een socialist) moet het stellen met 56.500 euro, terwijl Serge Kubla (MR) moet tevreden zijn met 32.000 euro. Dan spreken we nog niet over de snoepreisjes, etentjes en andere zaken! die het leven wat aangenamer maken ! Enkele gewezen leden van de “Pak de Poenshow” zijn onder andere  Di Rupo, De Gucht en Denys. Uiteraard heeft de Kamer van volksvertegenwoordigers niet ingestemd met het voorstel om een parlementaire onderzoekscommissie in het leven te roepen. De tsjeven en liberalen hadden zogezegd slechte ervaringen met onderzoekscommissies.

Als u dacht dat het daarbij stopt, vergeet het ten tweede male. Begin dit jaar kreeg de koninklijke familie van de belastingbetaler niet minder dan 640.000 euro extra toegestopt. Een opslag van 5%, die het totale bedrag op 13.043.000 euro bracht. Van de stijgende levensduurte zullen de Saksen-Coburgers alvast niet te veel last hebben, wat trouwens ook blijkt uit hun ongebreidelde reislust. Alleen al de eerste vijf maanden van dit jaar schakelde de koning minstens vijftien keer de luchtmacht in als private taxidienst. Voorlopige kostprijs: 131.000 euro. Voor alle duidelijkheid: het ging hier niet om verplaatsingen in functie van zijn rol als staatshoofd, maar telkens om plezierreisjes.

Wellicht mogen we dezer dagen de top van het salonsocialisme en de nuttigsten onder het vorstenhuis tussen de Vlaamse glamour- en glitterwereld verwachten als ze naar de musical ‘Daens’ gaan kijken. Wellicht pinken ze zelfs een traan weg. Maar het échte verhaal van de verpauperde Vlaamse bevolking en het idealisme van de werkende klasse en hun vertegenwoordigers dateert van lang, heel lang geleden.