Inleiding van Filip Dewinter op boekvoorstelling en 11-stedentocht.

Dames en heren, partijgenoten,

Ik heb het genoegen om vanavond niet alleen één van de belangrijkste nationale tenoren van het Vlaams Belang in te leiden. En dat doe ik graag omdat ik in de loop der jaren een hele reeks leuke herinneringen heb overgehouden aan al die avonden dat wij samen op stap gingen om in zalen doorheen heel Vlaanderen ons partijprogramma toe te lichten aan onze leden en militanten.

Naar aanleiding van Filip Dewinter z’n nieuw boek doen we een 11-stedentocht. En ik ga mee op pad omdat het natuurlijk een verkiezingsjaar is. Binnenkort staan we voor nieuwe federale verkiezingen en moet het gezegd dat ook deze verkiezingen voor onze partij van bijzonder belang zijn.

U weet dat het Vlaams Belang bij de Vlaams Parlementsverkiezingen in 2004 een historisch hoge score heeft behaald. Een score die onze partij in feite tot de grootste partij van het land heeft gemaakt. Wij zijn inderdaad groter dan de PS in Wallonië en ook groter dan CD&V indien deze partij niet in kartel zou zijn gegaan met NV.A. Die historisch hoge score in 2004 kwam er o.a. dankzij de enorme antivlaamse blunders van onze tegenstanders: zoals het vreemdelingenstemrecht en de snel-belgwet. Een vreemdelingenstemrecht en een snel-belgwet die onder druk van links en met actieve collaboratie van de VLD, is doorgedrukt en slechts één enkele bedoeling had en heeft en dat is om meer linkse kiezers te creëren. Ons volk wordt gewoonweg vervangen door een ander volk. Het is inderdaad zo dat links al twee decennia lang gestaag kiezers verliest aan het Vlaams Belang. In de grote en middelgrote Vlaamse steden waar de criminaliteit en het vreemdelingenprobleem zich het meest stellen en waar dus de gewone man en vrouw in de straat dikwijls te midden van al die problemen eenzaam achterbleven, hebben de kiezers zich massaal van links afgekeerd. Als de kaviaarsocialisten van de SP.A vanuit de groene buitenwijken of op het tiende verdiep van een dure loft blijven roepen dat er geen criminaliteits- en geen vreemdelingenprobleem is dan moet ons dat ook niet verbazen. Om dat tanend kiezerspotentieel op te vangen is links voluit gegaan in het pamperen van de vreemdelingenpopulatie. Positieve discriminatie bij aanwervingen, multiculturele vzw’s die ruim worden gesponsord, de erkenning en subsidiering van de islam, hier en daar een moskee waar niet te nauw werd gekeken naar bouwvergunningen en brandveiligheid, het weggeven van sociale woningen, zelfs gratis tolkendiensten bij de ocmw’s…

Dat gebeurde allemaal om er voor te zorgen dat de kroostrijke gezinnen van de moslims toch maar voor links, voor SP.a, zouden stemmen. Niet geheel ten onrechte heeft SP.A becijferd dat deze moslims demografisch gezien de toekomst in handen hebben van onze grote en middelgrote steden.

Als links dus deze massa aan vreemdelingen, waarvan er ieder jaar meer dan 30.000 bijkomen – dat is om de drie/vier jaar een stad ter grootte van Oostende -, als links dus deze massa voor de electorale kar wil spannen dan is dat natuurlijk niet slecht gezien. De overdreven subsidiering en bepampering van de allochtonen moet dan ook in dit licht gezien worden. Het doordrukken van de snelbelg-wet en het vreemdelingenstemrecht waren in dat verband maar de kers op de taart. Vandaar ook dat de komende verkiezingen bijzonder belangrijk zijn voor onze partij. U herinnert zich nog hoe de traditionele partijen en de media er alles aan hebben gedaan om de bescheiden vooruitgang in Antwerpen bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen af te schilderen als een stagnatie van het Vlaams Belang en zelfs als een achteruitgang, dit terwijl wij overal in Vlaanderen met vele procenten vooruit gingen en vele tientallen nieuwe mandatarissen verkozen zagen. Het is precies daar waar het Vlaams Belang al jarenlang zeer hoog scoorde – in Gent, Mechelen en Antwerpen – en waar de linkse tactiek van het binnenrijven van de vreemdelingenstemmen het meest heeft gewerkt dat we minder sterk vooruit zijn gegaan. De linkse tactiek heeft gewerkt. In de steden worden we vervangen door nieuwe kiezers. Ik kan u nu al zeggen dat indien onze partij geen betere score zal halen dan in 2004, wat in feite appelen met peren vergelijken is, want dat waren Vlaamse verkiezingen, dan zullen de media weer beginnen juichen dat de opmars van het Vlaams Belang gestopt is.

Beste vrienden,

Deze verkiezingen zijn uiteraard niet enkel belangrijk omwillen partijpolitieke redenen. De opdracht die wij als nationalisten hebben – en ik wik mijn woorden – is een historische opdracht. De kolonisatie van Europa door de islam komt op kruissnelheid zoals wij alle dagen in onze Vlaamse steden kunnen vaststellen. De botsing tussen de beschavingen, tussen de waarden en normen van Europa en die van een oude woestijngodsdienst is al bezig.Bij ons in Vlaanderen is dat meestal nog vrij beschaafd. Soms in de vorm van een debat over het dragen van een hoofddoek of over gescheiden zwemles voor mannen en vrouwen. Of in de vorm van al dan niet subsidiering van de islam en de bouw van altijd maar nieuwe moskeeën. Meestal speelt de botsing tussen beschavingen zich in Vlaanderen nog op een geweldloze manier af. Maar het is niet enkel geweldloos. De druk van de rondhangjongeren op de wijken in onze steden, het schandaliseren en uitschelden van jonge vrouwen die niet gekleed zijn naar de laatste islamitische boerkamode doet sterk denken aan de godsdienstpolitie in Saoudie-Arabië. En dan wil ik het nog niet hebben over de straat- en andere criminaliteit waarvan Vlamingen het slachtoffer zijn en die een sterk racistisch kantje vertonen. Racistisch omdat de slachtoffers in bijna 100% van de gevallen Vlamingen zijn, wat van de daders niet bepaald kan gezegd worden.

Vrienden,

Ik las onlangs een boek over de ‘Reconquista’, – jawel, ik ben wel een vrouw, en zelfs blond, maar ik lees ook wel eens iets anders dan de Flair en Dag Allemaal. De reconquista – u weet dat – is de herovering van Spanje op de Moren, tegenwoordig zou men dat de Marokkanen noemen. Die herovering door de christelijke Spaanse koningen eindigde op 2 januari 1492 toen het laatste islamitische bolwerk in Europa – Granada – in handen viel van de Spanjaarden. De laatste Moorse koning van Granada Boabdil – hij noemde feitelijk Mohammed Abu-Abdalla, net zoals ik konden de Castillianen dat amper uitspreken en noemden hem gemakshalve Boabdil – die laatste Moorse koning van Granada stond samen met zijn moeder op een heuvel toe te kijken hoe de troepen van Ferdinand en Isabella Granada binnen trokken en hij weende. Waarop zijn moeder – een met dwang tot de islam bekeerde concubine – hem zei: ‘Huil niet als een vrouw om wat je niet kan verdedigen als een man.’

Die woorden zijn historisch bewaard gebleven en waarom zeg ik dat.

Wel, als ik vandaag naar de toestand van Europa en van Vlaanderen kijk dan zie ik niet ̩̩n maar honderdduizenden Boabdils. De Boabdils zijn deze keer niet de islamieten, maar de Europeanen die stilletjes vloekend vanachter het raam toekijken, huilen en zuchten terwijl hun steden ̩̩n voor ̩̩n worden gekoloniseerd maar die niets ondernemen en niets doen. Wij Рals nationalisten Рkunnen en zullen niet toekijken hoe Vlaanderen en Europa worden gekoloniseerd op basis van de logica van de demografie. Hoe meer kinderen men kweekt, hoe meer kiezers men heeft. Hoe meer kiezers men heeft, hoe meer macht men verkrijgt. Ik moet u niet uitleggen dat in een democratie de meerderheid het voor het zeggen heeft, zeker.

Demografie is natuurlijk maar één onderdeel van het probleem. Een tweede kolonisatiegolf gebeurt door de massale immigratie via gezinshereniging en misbruik van de asielprocedure. Het gaan samenhokken in zelfgekozen getto’s in onze steden versterkt het gevoel van de moslims dat zij de komende heersers van dit land zullen zijn. Wel, ook dat zullen wij niet laten gebeuren. Vlaanderen en Europa zijn van ons.

Ik besef wel dat sommigen onder u soms moedeloos zouden worden als zij de enorme problemen zien die op ons afkomen. De weg die wij tot nu toe met het Vlaams Belang hebben afgelegd is lang en hard geweest. Het ziet er ook niet onmiddellijk naar uit dat de nabije toekomst minder hard zal zijn.

Na het proces tegen de vzw’s rond het Vlaams Blok, krijgen we nu te maken met een nieuw proces tegen het Vlaams Belang om ons financieel te raken. Dit proces werd in gang gezet door àlle Waalse politieke partijen en bovendien met de steun van Vlamingen-verraders SP.a en Spirit. Hun enige bedoeling is het om hun sterkste politieke tegenstander uit te schakelen, door onze partijfinanciering af te nemen.

Als men ons morgen de partijfinanciering ontneemt dan wordt in deze moderne tijd zeer moeilijk om onze boodschap nog te brengen. Maar moeilijk gaat ook. Generaties voor ons hebben ons dat voor gedaan.

Er is immers geen andere keus. Als wij als Vlamingen en Europeanen willen blijven leven zoals nu dan kunnen we het niet aan anderen overlaten om het Avondland te verdedigen. We moeten het zelf doen, want niemand anders zal het in onze plaats doen.

Laten we dit verkiezingsjaar dan ook optimaal gebruiken om, in afwachting van de boedelscheiding en een onafhankelijk Vlaanderen, eens werk maken van een Vlaams front, dat bij de komende verkiezingen in juni, weerwerk kan bieden tegen de Waalse chantagepolitiek en hun annexatieplannen in en rond Brussel.

Laten we in 2007 nu eens eindelijk en ‘onverwijld’ (!) werk maken van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Eerst ging dat zogegezegd onverwijld gebeuren en nu horen we al zowat iedereen van de meerderheid schreeuwen dat het niet zal gaan. De verkiezingsdatum wordt zelfs speciaal op 10 juni gezet om Brussel-Halle-Vilvoorde toch maar niet te moeten splitsen vóór deze verkiezingen.

Di Rupo en co. kiezen in dit dossier voortdurend voor de conflictstrategie. Zij weten immers dat het volstaat om eventjes te dreigen en de Vlaamse schoothondjes lopen al jankend terug naar hun hok. Waarom zouden wij de Waalse ramkoers niet – al was het maar voor één keer – beantwoorden met een onverzettelijk ‘neen’? Met klare, Vlaamse eisen, waarover niét onderhandeld en gemarchandeerd kan worden?

Vlaanderen heeft immers geweldige troeven in handen. Waarom zouden we de miljardentransfers naar Brussel en Wallonië niet gebruiken als breekijzer om nu eens eindelijk te bekomen wat ons rechtmatig toekomt? Eén geloofwaardig en slagkrachtig front is aan Vlaamse zijde is al wat we daarvoor nodig hebben. Het moet toch mogelijk zijn om over de partijgrenzen heen tot een gemeenschappelijk actieplan te komen.

Los van alle mogelijke meningsverschillen moet iedereen het wel stilaan eens zijn over de essentie: namelijk, dat binnen België geen goed en democratisch bestuur mogelijk is, en dat alleen Vlaamse autonomie de Vlamingen kan geven, waar ze recht op hebben en wat ze willen.

Het is aan ons om de kiezer duidelijk te maken dat Vlaamse onafhankelijkheid een goede zaak is voor álle Vlamingen.

Een eigen Vlaams werkgelegenheidsbeleid betekent immers minder werkloosheid,
een Vlaamse fiscaliteit betekent minder belastingen,
een Vlaamse sociale zekerheid betekent een betere gezondheidszorg tegen een lagere prijs.

Het zal u niet verbazen dat Filip de afgelopen twintig jaar een paar bossen heeft geveld in de strijd voor een onafhankelijk Vlaanderen en in de hoop om dat Vlaanderen ook voor een aantal aanstormende gevaren te behoeden .
Hij heeft die bossen geveld, niet alleen in de vorm van een paar boeken, niet alleen door tussenkomsten in het parlement, zelfs niet alleen “70 punten”, maar vooral in de vorm van een karrenvracht aan toespraken op meetings, congressen, partijdagen en betogingen overal te lande.

Van de kust tot in de voerstreek stond hij in de begindagen van de partij – tenminste dat heb ik mij laten vertellen door mensen die het kunnen weten, want zoals iedere vrouw ben ik natuurlijk veel te jong om dat te hebben meegemaakt –, stond hij niet alleen op professionele podia, maar dikwijls alleen op tafels en stoelen, op omgekeerde bierbakken en in Antwerpen zelfs eens bovenop een politiecombi om onvermoeibaar de boodschap van het Vlaams Belang uit te dragen.
Dat laatste is wellicht het meest bekende en meest typische beeld dat wij van hem hebben in die begindagen van de partij.

Dat rebelse en toch standvastige karakter typeert hem en het typeert ook onze partij.

Ik trap een open deur als ik zeg dat Filip al zoveel jaren één van de belangrijkste gezichten van de partij is en ik geloof dat niemand zijn verdienste zal ontkennen in het grootmaken van het toenmalige kleine Vlaams Blok naar het steeds maar grotere Vlaams Belang van vandaag.
En omdat Filip zo vergroeid is met het Vlaams Belang is het ook interessant om te zien hoe hijzelf in de loop der jaren is veranderd. Want net zoals de partij evolueren natuurlijk ook de mensen die de partij belichamen. Ik heb mij niet willen bezig houden met de grijze haren te tellen die er ondertussen ongetwijfeld moeten zijn bijgekomen, maar vooral met de aangepaste inhoud en de veranderde toon van zijn woorden.

Dat kan je natuurlijk het beste door de teksten van de beginperiode te vergelijken met de teksten van de recentste periode.
Als je grasduint door het boek, wat ik de afgelopen dagen gedaan heb, dan zie je dat de standvastige rebel is geëvolueerd maar net nog rebels genoeg gebleven (Gerolf Annemans zou zeggen – net nog vuil genoeg) om door de tegenstanders te worden verketterd en door de medestanders aanbeden.

Door mijn leeftijd heb ik de beginperiode van de partij natuurlijk niet meegemaakt en voor mij is het dan ook belangrijk dat ik kan zien dat de partij en de mensen achter de partij weliswaar zijn veranderd, maar dat de rode draad doorheen het geheel steeds dezelfde is gebleven.

Er was en is van in het begin het compromisloos streven naar Vlaamse onafhankelijkheid.
Er was en is het streven naar een Vlaams Vlaanderen en de waarschuwingen, dames en heren, voor het monsterachtige van de multiculture samenleving zijn gewoon profetisch.
Er was en is de roep om de terugkeer naar de waarden en normen van onze Vlaamse en Europese leidcultuur.
Er was en is het geloof in een sterke staat die de veiligheid en de geborgenheid van de Vlamingen ook op het terrein kan realiseren.

Het doel is onveranderd en onverminderd. Alleen de middelen zijn wat aangepast aan een veranderde samenleving. De oplossingen van vroeger zijn niet meer de oplossingen van vandaag. Wat een decennium geleden normaal en realistisch was, is dat vandaag al een stuk minder of helemaal niet meer.

Ik geef nu graag het woord aan Filip die u beter dan wie ook kan vertellen welke boodschap hij met dit boek heeft willen brengen.