Klimaat en hypcrisie
Eind dit jaar gaat in het Zuid-Afrikaanse Durban de 17de VN klimaatconferentie door. Zo’n conferentie zorgt altijd voor een hele volksverhuizing en misschien moet iemand van die groene jongens of meiden de ‘ecologische voetafdruk’ van dat milieufeestje maar eens becijferen. Los daarvan is het ook de vraag of het klimaat wat opschiet met die conferenties.
De voorbije jaren en maanden zijn er ernstige twijfels gerezen bij de broeikastheorie en het (mogelijke) aandeel van de mens in de (intussen stilgevallen) opwarming. Het IPCC, het klimaatpanel van de VN, kwam zwaar in opspraak in het ‘Climategate’-schandaal. Temperatuurmetingen werden jarenlang vervalst, computerprogramma’s gemanipuleerd en prognoses zwaar overdreven, dissidente wetenschappers geïntimideerd, monddood gemaakt of gebroodroofd. Dat er str… aan de knikker hangt, zoveel is duidelijk. Klimaat is bij nader inzien nauwelijks nog de term ‘wetenschap’ waard en is meer en meer een nieuwe, totalitaire religie geworden. Met fatwa’s en brandstapels voor ketters en ongelovigen.
Deze megaconferenties gaan meestal door in niet echt ‘duurzaam’ ontwikkelde paradijselijke oorden. En tot veel meer dan een goed groen gevoel bij de deelnemers hebben ze in het verleden ook nog niet geleid. De landen die het fameuze Kyotoprotocol ondertekenden zijn slechts verantwoordelijk voor ongeveer 15% van de wereldwijde uitstoot van CO2. Als we er van uitgaan dat CO2 de grote boosdoener zou zijn, maar zelfs dat is ver van zeker. Grote vervuilers als de V.S., Canada, Rusland en China voelen zich trouwens helemaal niet geremd. En dan hebben we het niet eens over de dwaze koehandel bij de verkoop van emissierechten…
Paul Magnette – PS-minister van Klimaat en Energie – bevestigde aan senator Anke Van dermeersch dat de voorbije VN-conferentie te Mexico geen concrete resultaten opleverde. Het betekende volgens hem wel ‘de redding van het multilateraal overleg’. Met een groen klimaat-ontwikkelingshulpfonds van 100 miljard dollar (!) zou het vertrouwen tussen de industrie- en arme landen hersteld zijn. Een smak geld en de geldkraan moet nog verder open.
De jaarlijkse klimaatconferentie is gered. Het bureaucratische circus mag dus verder de wereld rondtrekken, zonder afslanking of beperking van de delegaties, en strijkt eind dit jaar in Zuid-Afrika neer. Ook daar zal – zo liet Magnette weten aan Anke Van dermeersch – een zeer uitgebreide Belgische delegatie haar opwachting maken. De vier voor klimaat bevoegde ministers die dit landje telt, zullen met plezier afzakken naar de Kaap, ongetwijfeld in hun kielzog gevolgd door een horde enthousiaste klimaatredders. Nu ja, in Zuid-Afrika is het klimaat in elk geval heel wat aangenamer dan in België…
Tot slot kunnen we alleen maar hopen dat de Belgische delegatie China niet op ideeën brengt. Als zijn naar verhouding tot hun bevolking evenveel ministers en deelnemers naar ginder sturen, gaan ze in Durban nog wat extra tafels en stoelen moeten laten aanrukken.
