Onderhandelingen over BHV gaan verkeerde kant uit
Indien nog maar de helft van de berichten die vooral in de Franstalige pers uitgelekt zijn, zouden kloppen, dat gaat het met de onderhandelingen rond B-H-V resoluut de verkeerde kant op.
1° Het voorstel om de bevoegdheid inzake de benoeming van de burgemeesters van de randgemeenten over te dragen naar het college van gouverneurs, betekent dat Franstalige gouverneurs inspraak zouden krijgen in het benoemen van burgemeesters van Vlaamse gemeenten. Daarmee zouden de kandidaat-burgemeesters beloond worden voor hun jarenlange francofone onwil en pesterijen. Uiteraard kan dit niet. Franstaligen hebben zich niet te bemoeien met de benoeming van burgemeesters van Vlaamse gemeenten. Vlamingen kunnen zich overigens ook niet bemoeien met de benoeming van burgemeesters van Waalse gemeenten.
2° Opnieuw duikt het spook op van het inschrijvingsrecht voor Franstaligen uit de randgemeenten, zowel electoraal als justitieel. Daarmee worden de gevolgen van de splitsing van de kieskring en het gerechtelijk arrondissement gewoon teniet gedaan.
3° De idee om alle verkiezingen te laten samenvallen, heeft dan weer duidelijk de bedoeling de dynamiek die kan ontstaan door gescheiden verkiezingen, teniet te doen. De Vlaamse regering zal dan opnieuw louter een doordrukje worden van de federale regering. Vlaams minister-president Peeters heeft zich daar onlangs nog uitdrukkelijk tegen verzet.
4° Over het eerste pakket van de staatshervorming kunnen we kort zijn: volslagen onvoldoende. Het was trouwens Eric Van Rompuy die dit pakket in maart 2008 “bagatellen†noemde. We zouden het niet beter kunnen zeggen.
Als de bedoeling van de splitsing van B-H-V was de taalgrens eindelijk te erkennen en de kiesomschrijving aan die realiteit aan te passen, moeten de Vlaamse partijen ophouden te onderhandelen en het wetsvoorstel-Van Rompuy stemmen. Onderhandelen betekent immers een prijs betalen, en dat is nergens voor nodig.
Het Vlaams Belang wil in elk geval morgen in het Vlaams Parlement de Vlaamse regering aan de tand voelen. De Vlaamse regering heeft al te lang gezwegen. Dat lijkt meer en meer op schuldige medeplichtigheid en dit uitgerekend op een ogenblik dat onderhandeld wordt over haar eigen bevoegdheden en over een deel van ons taalgebied.
De Vlaamse partijen moeten inzien dat de remedies uit het verleden geen soelaas brengen: elke zogenaamde ‘hervorming’ draagt de kiem in zich van toekomstige blokkeringen. Het wordt tijd om eindelijk aan de toekomst van Vlaanderen te denken.
