Sociale innovatie
Een partij die de verkiezingen wint, kan personeel aanwerven. Een partij die het slecht doet, moet inkrimpen. Het is spijtig genoeg juist op dat moment dat de verliezende partij het meest nood heeft aan het behoud en zelfs de uitbreiding van haar talenten. Zonder talenten is broodnodige creativiteit en vernieuwing onmogelijk. Alle politieke partijen worden deels bepaald door het talent dat ze in huis hebben of halen. Geen enkele partij heeft dezelfde pool van competenties. De kennis, houding en vaardigheden van haar personeel maakt een partij immers uniek. Het personeel waarover een partij beschikt of toegang tot heeft, speelt een cruciale rol om een verkiezingsdip het hoofd te bieden en terug op te veren.
Het is in tijden als deze dat een consequent volgehouden personeelsbeleid moet leiden tot het strijdvaardiger maken van de partij en het verbeteren van de verkiezingsresultaten.
Niet alleen resultaatsgedreven personeelsbeleid, maar ook de uitwerking van de partijstrategie is doorslaggevend.
Welke mensen zitten er achter elk cijfer van de verkiezingsuitslag, welke programmapunten spreekt hen aan, wat zijn onze voornaamste waardeproposities naar hen toe en hoe staan zij tegenover ons partijmodel ?
Welke elementen geven onze partij haar uniek programmatorisch concurrentievoordeel en hoe wordt dit behouden en uitgebreid ?
Deze kerncompetenties liggen aan de basis van het succes van een partij en verklaren ook mee waarom het succesvol is.
Onze strategische doelstellingen moeten dan ook doorheen de hele organisatie doorvertaald worden. Werkzaamheden moeten zo ingericht worden dat de bestaande mogelijkheden gerealiseerd worden. Kortom, de partij moet werken aan sociale innovatie.
Het menselijk kapitaal van de partij is de ultieme bron van haar concurrentieel voordeel. De implementatie van de laatste partijstrategie kan slechts succesvol zijn wanneer iedereen erbij betrokken wordt en wanneer de strategie doorvertaald wordt tot op alle niveaus van onze belangenvereniging.
De unieke en onderscheidende kenmerken van onze partij evenals onze partijmodel zorgen ervoor dat wij afsteken bij de rest van het traditionele politieke landschap en wij hierdoor als enige partij een uniek competitief voordeel kunnen verschaffen aan onze achterban.
De partijstrategie moet dan ook het personeelbeleid koppelen aan de strategische doelstellingen en aan de uitbouw van ons kiespotentieel.
Het opnieuw competitief maken van onze partij en het verbeteren van de verkiezingsresultaten kan niet los gezien worden van het verder ontwikkelen en uitbouwen van onze programmatorisch speerpunten.
Alle geledingen van de partij moeten een goed beeld hebben van deze speerpuntthema’s. Helaas is dit niet altijd het geval. Veel middenkaders zijn niet volledig op de hoogte en dat is een probleem van het partijbestuur aangezien dit blijkbaar niet altijd in staat was om een zinvolle toekomstgerichte strategie duidelijk te definiëren en te operationaliseren.
Politieke partijen blijken veelal niet in staat om doelgericht strategisch te denken en te handelen op lange termijn. Ook onze partij is hierin geen uitzondering tot op heden.
Mensen die strategische acties willen implementeren worden vaak intern tegengewerkt en vervolgens beschuldigd van het niet strategisch handelen van de partij.
Een partij heeft niet alleen nood aan visie, een beeld van waar de partij naartoe wil, maar er is ook nood aan een missie, zijnde de het waarom en de zingeving ervan.
Onze visie is inspirerend en specifiek zodat de richting waarin wij de maatschappij willen laten evolueren duidelijk aangegeven is, maar het ontbreekt soms aan tussentijdse missie die mensen instant moet doen nadenken over deze finaliteit en gefocust moet houden bij verkiezingen. Onze basisfilosofie heeft gelukkig dusdanig fundamentele menselijke waarden als basis zodat die ons in staat blijft stellen onze doelen te realiseren op langere termijn.
Een politieke partij kan slechts succesvol zijn op lange termijn indien ze een klare en duidelijke partijstrategie heeft, die door iedereen gedragen wordt en door haar medewerkers in concreet individueel werk vertaald wordt.
De partijstrategie bepaalt de krijtlijnen waarbinnen medewerkers en personeelsleden alle vrijheid moeten krijgen om dingen uit te werken en uit te proberen.
Zonder deze kantlijnen probeert iedereen maar wat uit en gaat er aanzienlijk wat slagkracht verloren en wordt de partij een stuurloos schip dat meedrijft op de golven van de grillige en woelige verkiezingszeeën.
De partij is dan ook momenteel genoodzaakt om haar speelveld uit te tekenen en te bezinnen over hoe we ons naar onze kiezers toe willen onderscheiden van onze concurrenten. Er moet eenduidig gekozen worden waar we willen domineren en differentiëren, welke speerpunten uit ons programma we aanbieden, hoe we die toegankelijk maken en welke emotionele dimensie bij de kiezer we hiermee willen bereiken.
We mogen zeker niet vervallen in de poging om te excelleren in elke politieke dimensie, want dat doet politieke partijen afglijden in een ‘stuck in the middle’-positie die op termijn altijd onhoudbaar is omdat er geen onderscheid meer overblijft met de concurrentie.
Ontastbare middelen en menselijk kapitaal zijn de enige twee soorten middelen die tot een uniek, duurzaam concurrentievoordeel kunnen leiden.
We zijn succesvoller als we duidelijke keuzes maken en niet afstemmen op de onmiddellijke wensen van de gemiddelde kiezer.
