Een opzettelijk veroorzaakte crisis
In een uitvoerige kritiek op het Europees Samenwerkingsakkoord en het Stabiliteitsmechanisme wees Anke Van dermeersch nogmaals op de gevaren daarvan. Binnen België zal de federale overheid meer begrotingsinspanningen kunnen opleggen aan de gemeenschappen, in praktijk dus aan Vlaanderen. Binnen Europa zal dit leiden tot een versterking van de transferunie, waarbij ijverige en zuinige lidstaten zullen moeten opdraaien voor de verliezen van inefficiënte en verspillende landen. Zij herinnerde eraan dat men al bij de invoering van de euro wist dat dit voor sommige landen, zoals Griekenland, tot een verschrikkelijke crisis zou leiden, maar men liet dat gebeuren, zodat die noodtoestand als hefboom gebruikt kon worden om nog meer economische, financiële en politieke macht bevoegdheden voor de EU op te eisen. En dat plan wordt nu uitgevoerd.
Wetsontwerp houdende instemming met het Samenwerkingsakkoord van 13 december 2013 tussen de federale overheid, de gemeenschappen, de gewesten en de gemeenschapscommissies betreffende de uitvoering van artikel 3, §1, van het Verdrag inzake stabiliteit, coördinatie en bestuur in de Economische en Monetaire Unie (Stuk 5-2427)
Mevrouw Anke Van dermeersch (VB). – Voor ik inga op de Europese dimensie van het wetsontwerp, wil ik waarschuwen voor de gevolgen ervan op binnenlands en communautair vlak. Die gevolgen kunnen we al afleiden uit de memorie van toelichting, waar het gaat over de verdeling van de begrotingsdoelstellingen. Dat zal namelijk gebeuren met een expliciete coördinatieregeling. De Hoge Raad voor de Financiën moet daarover advies uitbrengen en over dat advies wordt dan in het Overlegcomité onderhandeld. Momenteel bestaat er geen hiërarchie tussen de verschillende overheidsniveaus, waardoor bijvoorbeeld het federale niveau geen begrotingsdoelstellingen kan opleggen of opdringen aan de andere entiteiten. Door de verdeling van de inspanningen toe te wijzen aan de Hoge Raad voor de Financiën zullen de gemeenschappen en gewesten in de praktijk gedeeltelijk ondergeschikt worden aan dat federale niveau, ook al moet het advies nog wel in het Overlegcomité worden goedgekeurd. Via een Europees verdrag krijgt de federale staat de mogelijkheid om begrotingsinspanningen op te leggen aan de andere, zo u wil lagere niveaus. Dat ondermijnt natuurlijk voor een groot deel de autonomie van de deelstaten. België kennende zal het ertoe leiden dat de federale overheid zelf niet zal saneren, maar haar tekorten onder andere door Vlaanderen zal laten betalen.
Het verdrag waarover we het vandaag hebben, is een van die kleine radertjes in het megalomane project dat moet leiden tot de Europese superstaat. U herinnert zich vast nog wel dat onze fractie zich, bijna als enige, tegen het Europees Stabiliteitsmechanisme heeft verzet dat van Europa een transferunie naar Belgisch model maakt en waarin de zuinige lidstaten uiteindelijk onherroepelijk opdraaien, en trouwens nu al opdraaien, voor verspillende en inefficiënte lidstaten. Het Europees Stabiliteitsmechanisme maakt van de EU de facto een financiële noord-zuidtransferunie, waarvoor we al hebben gewaarschuwd. De Vlaamse belastingbetaler zal daarin een supranationaal georganiseerde miljardendiefstal moeten ondergaan. Op het moment dat er niet eens voldoende geld is voor rust- en verzorgingscentra voor onze eigen bejaarden, worden miljarden weggegeven aan andere landen die door wanbeheer en verspilzucht hun economisch ongeluk over zichzelf hebben afgeroepen.
Bovendien berooft het Europees Stabiliteitsmechanisme ons van onze soevereiniteit en zeggenschap over ons eigen beleid. Het Europees Stabiliteitsmechanisme – het wordt trouwens permanent “noodfonds” genoemd – impliceert dat Europa permanent in nood is. Dat is logisch, aangezien men dogmatisch aan de euro vasthoudt. Ook daarvoor hebben wij al gewaarschuwd. Het degradeert daarom onze staat en eventueel een onafhankelijk Vlaanderen al bij voorbaat tot een provincie van de Europese superstaat in wording. De werking van het Europees Stabiliteitsmechanisme hangt af van het voorliggende Verdrag inzake stabiliteit, coördinatie en bestuur in de Economische en Monetaire Unie. In onze fractie denkt niemand er dan ook aan dat Verdrag goed te keuren.
Een grootschalig onderzoek dat in 2013 werd uitgevoerd door Pew Research Center, toont aan dat er in Europa geen democratische meerderheid meer is voor een verdere overdracht van bevoegdheden naar de Europese Unie.
Dit is opnieuw een radertje in het geheel. Ik heb me destijds tegen het Verdrag verzet en zal dat blijven doen.
Ik herhaal, het samenwerkingsakkoord zal tot binnenlandse en communautaire problemen leiden. Ik heb net uitgelegd waarom, maar ik zal het nog eens herhalen. Nu bestaat er geen hiërarchie tussen de deelstaten en de federale overheid, maar in de praktijk zullen de deelstaten ondergeschikt worden aan het federale niveau. Het vereiste advies moet weliswaar worden goedgekeurd in het Overlegcomité, maar uiteindelijk zal de deelstaten een stuk autonomie kunnen worden ontnomen. Begrotingsinspanningen zullen kunnen worden afgewenteld op de deelstaten. De deelstaatautonomie wordt ondermijnd. Vlaanderen zal de dupe zijn. Dat is wat het samenwerkingsakkoord inhoudt.
Dat samenwerkingsakkoord ligt vandaag voor ter uitvoering van het Europees Stabiliteitsmechanisme en het verdrag. Ik zal me tegen dat verdrag blijven verzetten. Ik sta trouwens niet alleen: binnen Europa groeit steeds meer verzet tegen het project van de Europese superstaat, en ook tegen de euro. Er bestaat geen democratische meerderheid meer voor dat project, hetgeen hopelijk uit de volgende verkiezingen zal blijken.
Intussen blijkt uit een onderzoek dat er geen democratische meerderheid meer bestaat om nog meer bevoegdheden over te dragen aan de Europese Unie. De Europeaan wil niet meer, maar net minder macht geven aan de EU. Toch wordt verder gebouwd aan de Europese superstaat – ook dit samenwerkingsakkoord draagt daartoe bij.
Volgens mij slaat men de verkeerde weg in. Ik kan niet aanvaarden dat dit samenwerkingsakkoord, zoals dat zo vaak gebeurt, door onze strot wordt geduwd.
Zelfs een vooraanstaand iemand als Romano Prodi, voormalig voorzitter van de Europese Commissie, heeft tijdens de beginperiode van de euro openlijk uiting gegeven aan het bezwaar dat hij als econoom had, namelijk: hoe een gemeenschappelijke munt hanteren zonder gedeelde financiële, economische en politieke pijlers? Daarmee sloeg hij de spijker op de kop! Voor hem was het toen al zonneklaar dat de eurocrisis er zou komen.
De eurocrisis vormt dus een voorziene ramp en een misdrijf met voorbedachten rade. Immers, de eurocraten gaan alsmaar verder en krijgen ook nu weer carte blanche om de democratie, de nationale parlementen en zelfs onze deelstaten buiten spel te zetten. Zij willen zoveel mogelijk macht verzamelen bij de Europese Unie om er een echte politieke unie van te maken. Het is heel cynisch dat zij niet willen weten van een unie zonder veel macht die de soevereiniteit van de Europese volkeren intact zou laten.
Meer zelfs, de euromaniakken bij onze politici hebben de boot zo hard doen schommelen dat ze water heeft gemaakt en de eurocrisis heeft uitgelokt. Dezelfde politici spiegelen ons nu voor dat ze de boot perfect door de storm zullen loodsen. Iedereen begrijpt toch dat er fundamenteel gezien iets niet klopt en dat het geen goed idee is om ons door dezelfde kapitein aan de euroramp te laten ontsnappen. Het is heel cynisch.
Alle ellende die Griekenland heeft getroffen – met name de massale werkloosheid, de ineenstorting van de hele sociale en medische infrastructuur, de massale ontslagen, mensen die uit wanhoop zelfs zelfmoord pleegden – was eigenlijk al een uitgemaakte zaak zodra de euro was ingevoerd. Het volstaat in dat verband te herinneren aan de woorden van Romano Prodi.
De kapitein van het schip dat door toedoen van de eurocrisis water maakt, roept ondertussen op om aan de Europese Unie nog meer bevoegdheden toe te kennen.
Ik vraag me af of het wel verstandig was om bijvoorbeeld Griekenland tot de eurozone toe te laten. Europa wist heel goed dat de cijfers van dat land toen helemaal niet correct en zelfs vervalst waren. Ook Belgische politici waren daarvan op de hoogte. Toch werd het spelletje meegespeeld. Ik vind dat heel spijtig. We mogen diezelfde fouten absoluut niet opnieuw maken.
Het Verdrag inzake stabiliteit, coördinatie en bestuur in de Economische en Monetaire Unie, gekend als Fiscal Compact, vormt alweer een stap naar een totale unie, een soort Verenigde Staten van Europa.
Men slaat ons voortdurend om de oren met het argument dat de huidige natie-staten te klein zouden zijn om mee te spelen op het wereldtoneel. Grote imperialisten als Louis XIV, Napoleon, Hitler en Lenin hanteerden datzelfde argument om de kleinere buurlanden te veroveren. In de geschiedenis bestaan voldoende voorbeelden van de stelling dat zo’n verenigde staten van Europa niet werkt: de ondergang van de Sovjet-Unie, een heel groot land dat is uiteengevallen, het uiteenvallen van Joegoslavië, van Tsjecho-Slovakije, van de veelvolkerenstaat Oostenrijk-Hongarije na 1918 – voorbeelden genoeg die aantonen dat een verenigde staten van Europa avant la lettre niet werkte. Er is wel degelijk nood aan de kleine natie-staten die zich kunnen manifesteren op het wereldtoneel.
Ook binnen een verenigde staten van Europa kunnen er conflicten ontstaan , die zelfs tot oorlog kunnen leiden. Zo willen Catalonië en Baskenland zich losmaken van Spanje, Schotland van Groot-Brittannië, Vlaanderen van België, enzovoort. Zelfs dergelijke landen, met inbegrip van ons land, zijn al te groot en te divers om verenigd op het wereldtoneel te verschijnen. We moeten dus dringend lessen trekken uit de geschiedenis en niet verder werken aan de verenigde staten van Europa. Men blijft echter blind voor de feiten, en voor het verlangen naar een echt vaderland van vele volkeren.
Wie voorliggend ontwerp aanneemt, aanvaardt dat ijverige en spaarzame lidstaten en deelstaten, zoals Vlaanderen, zullen moeten opdraaien voor het verspillen en verknoeien door andere.
Het zogenaamde permanente noodfonds is antidemocratisch. Dat heb ik trouwens al gezegd naar aanleiding van mijn uiteenzetting over het Europees Stabiliteitsmechanisme.
Dat het om een permanent noodfonds gaat, toont aan dat men niet zo optimistisch is over de toekomst als men laat blijken. Het Europees Stabiliteitsmechanisme is een door de EU georganiseerde miljardendiefstal. Vlaanderen wordt niet alleen beroofd van geld, maar ook van soevereiniteit en zeggenschap over het eigen beleid. We zullen daar absoluut niet mee instemmen. Er staat bijvoorbeeld dat bij een tekort van 3% de Europese Commissie volledige zeggenschap zou krijgen over een lidstaat. Volgens ons gaat het om een Europees “wurgverdrag”. Men houdt geen rekening met de eigenheid van de lidstaten. Dat is trouwens normaal als men altijd maar meer soevereiniteit moet afstaan. “One size fits none” zeggen economen over de euro en ook over dit EU-verdrag. In deze context zou ik eerder zeggen :”size does matter”, maar in de zin van “small is beautiful”.
Wanneer België dit verdrag aanneemt worden we meer en meer een marionet binnen de Europese Unie. Vlaanderen is klein, maar mooi. We kunnen onze rol op het wereldtoneel opeisen. We moeten niet meer jammeren over geld of over het afstaan van soevereiniteit als we altijd maar meegaan in het opbouwen van de verenigde staten van Europa. Als de begrotingsdoelstellingen niet worden gehaald, is de straf trouwens buiten proportie. Men geeft de Europese Commissie oncontroleerbare en ongeremde macht, want ze kan niet eens door het parlement worden gecontroleerd.
Het is trouwens nog maar een begin. Ik zal me blijven verzetten tegen de verenigde staten van Europa, tegen een totalitaire Europese Unie.
